Vandaag werd ik voor de tweede keer teruggebeld door de sterke arm der wet.
Zo zit je het ene moment nog met vragen en zo kun je ronduit vertellen over je verhaal en het toetsen aan de werkelijkheid.
De vorige agente gaf me veel vrijheid door als commentaar te geven dat alles afhankelijk was van de situatie. Heerlijk, want zoals ik eerder al zei kon ik nu van alles verzinnen en neerzetten zoals ik het wilde.
Als schrijfster van een fictief verhaal mag je manipuleren zoveel je wilt heb ik bedacht.
Deze agent echter liet een duidelijke stilte vallen nadat ik hem dit uitlegde.
Misschien moest ik het wat verder uitdiepen.
Nadat ik vertelde hoe ik het verhaal verder had verzonnen was hij eigenlijk heel positief over de gang van zaken.
Zo was eigenlijk ook wel de standaard procedure.
Misschien dat ik enkele details heb verzonnen die niet kunnen maar over het geheel genomen kon hij zich vinden in het verhaal.
Na het gesprek wilde ik graag zijn naam noteren om hem eventueel te noemen in een dankwoord, mocht het ooit zover komen.
In eerste instantie gaf hij zijn naam wel maar meteen daarna wilde hij liever toch niet genoemd worden omdat hij eerst een verhaal zou willen lezen voor zijn naam eraan gekoppeld wordt.
Kan ik ook wel begrijpen hoor.
Alleen mocht ik zelfs het politiedistrict in zijn algemeenheid niet noemen tot zij de hele geschiedenis hadden gelezen.
Bij deze dus; ik noem geen namen.
Niet van de agenten die mij te woord hebben gestaan, noch van het district of de afdeling waarmee ik heb gesproken.
Hopelijk kan ik hier een keer op terug komen.
Dat zou zoveel betekenen als dat ik met het verhaal door de eerste ronde heen ben gekomen en het aan hun heb laten lezen.
Dat laatste heb ik wel beloofd want ookal mag ik ze niet noemen, dankbaar voor de hulp ben ik wel degelijk!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten